Incanto Images Fotografie

Incanto Images betekent betoverende foto's.
Ik hoop dat de betovering werkt en dat je kan genieten van de foto's.
Van macro- tot landschapfotografie en alles wat daar tussen in zit.





Blauwe Lis

Deze foto's zijn in een mini studio gemaakt. Een heel gepuzzel om het een beetje voor elkaar te krijgen. Je krijgt bij dit ministudio'tje twee lampjes erbij op een standaard en die viel al bij de eerste keer om. Weet nu waar je de lampjes kunt kopen, want er zitten speciale lampjes in.
Wanneer iemand tips heeft hoe je nu het mooiste macro foto's kunt maken, ik sta er open voor.
Afstand vanaf het onderwerp, met welke diafragma dan te werk gaan..?? het is voor mij soms een verrassing hoe een bloem op de kiek staat. Maar wel heel leuk om het op een regenachtige dag te doen.

De blauwe lis (Iris germanica) is een inheemse plant in Zuid-Europa. De plant wordt naar de botanische naam ook wel Duitse lis genoemd. De naam blauwe lis wordt ook wel gebruikt voor Iris spuria, die echter kleiner is, en kleinere en minder blauwe bloemen heeft. Doordat ook de Amerikaanse blauwe lis (Iris versicolor) en de Iris laevigata wel blauwe lis genoemd worden, is het vaak niet eenvoudig om beschrijvingen uit elkaar te houden.



Deze vaste plant varieert in hoogte van 0,6-1,4 m. De stengels zijn onbehaard, en stijf rechtopstaand. De groene bladeren zijn smal en staan eveneens rechtop. De onderste kroonbladen van de bloemen dragen draden, hieraan ontleent de plant ook wel zijn Engelse naam 'German bearded iris'. Deze draden wijzen hommels de weg naar de diep in de bloem verborgen honingklieren. Onderweg hierheen krijgt het insect stuifmeel op de rug. De bloeitijd is mei tot juni.



Oorspronkelijk afkomstig uit het Middellandse Zeegebied, is de plant over een groot deel van de wereld verspreid. De plant komt in Europa algemeen voor, en groeit op zonnige plaatsen waar de grond een goede afwatering heeft. De blauwe lis werd in de 17e eeuw in Duitsland als sierplant ingevoerd, waarna hij daar verwilderde.



Nijlgans in Luxemburg

15-05-2011
Tijdens de rally met de Z3 in Luxemburg kwamen we onderweg deze Nijlgans tegen.
En dan moet er even gestopt worden, gelukkig was er bij dit meer ook een vraag, ik had dus even de tijd met de ganzen want Sjaak moest even het antwoord zoeken.
Jammer genoeg zwommen ze dicht bij moeders, had zo graag er ééntje even apart gehad.


De Nijlgans (Alopochen aegyptiaca) behoort tot de familie van de zwanen, ganzen en eenden. In deze familie zit ze in de onderfamilie Tadorninae (Halfganzen). Dit zegt meteen iets over haar formaat. Haar naam is dus verwarrend, want ze behoort niet tot de onderfamilie Anserinae (Zwanen en ganzen). De oude Egyptenaren beschouwden de Nijlgans als een heilig dier en beeldden ze regelmatig af in hun kunst.


De Nijlgans leeft voornamelijk op land, hoewel ze goed kan zwemmen. In het broedseizoen verdedigt ze een territorium, soms zelfs agressief. Die agressiviteit is trouwens het handelskenmerk van deze ganzen. Ze passen brute kracht toe om een nest van een andere vogel in te pikken - waarvan vooral grauwe ganzen, maar ook roofvogels, kraaien, eenden e.d., slachtoffer zijn - en om de kleintjes van andere eendachtigen te verdrinken.

Bufff viooltjes

Jullie zullen wel denk, "welk soort viooltje...??? Bufff viooltje, nog nooit van gehoord". Klopt helemaal, deze viooltjes van fotovriendin Cristien gekregen toen ze uit Groningen een dag naar Kortenhoef kwam.


En met de macro lens op een zonnige avond in het voorjaar even aan het spelen geweest.  Blijf het moeilijk vinden om bloemen er op een bijzondere manier op te krijgen.

 De winterblues blijft achterwege want ondanks wind, regen, sneeuw of vorst zorgen de kleurrijke winterviolen maandenlang voor een vrolijke noot!


Dit was wel heel zielig om te zien, de mier zat gewoon het LHB te steken, LHB trek zijn koppie naar binnen en de mier heeft niet gewonnen. Ik kan je vertellen, wanneer je door een rode mier gebeten wordt dat je het echt even niet leuk vindt, en ik heb er dan ook nog een flinke plakkaat van op de plek waar hij gebeten heeft. En ben weer een week het krabben.... 


Winterviolen zijn gemakkelijke en oersterke plantjes die nauwelijks verzorging vragen. Geef ze alleen water als het een lange tijd droog is. Zodra het ene bloemetje is uitgebloeid volgt al weer het andere. De truc voor een extra rijke bloei is om de uitgebloeide bloemetjes steeds weg te halen. Van sneeuw of vorst trekken de winterviolen zich weinig aan. Bloeien is hun credo!


Dank je wel Cristien voor het lange genieten van deze viooltjes.


Lepelaars in de boom

08-05-2011
Vandaag naar de Lepelaar verzamelplaats geweest bij Haarlem. Loes was daar al een keer geweest en we hadden voor vandaag een combi dag. Eerst naar de Lepelaars en dan naar IJmuiden naar de pier.


De lepelaars zitten daar in oude nesten van reiger.

Om 8 uur in de ochtend hadden we hier afgesproken omdat dan de zon het beste staat. We konden tot een uur of 11 de foto's maken, daarna kwam de zon al goed hoog te staan, waardoor de lepelaars overbelicht raakte. En we hadden in die tijd ook genoeg foto's gemaakt. Wat was dit leuk om te zien.

De lepelaars zitten langs een snelweg en de vliegtuigen van Schiphol komen om de twee minuten langs ze heen vliegen. Hoe is het mogelijk dat ze hier hun nestjes maken..??

We spraken een meneer die op 5 minuten afstand woont en hij vertelde ons dat er 13 koppels aan het broeden zijn.  Hij heeft ze vanaf het begin gevolgd en zal nu weinig meer zien, het was nu al moeilijk omdat de bomen al goed in het blad zitten. Dit nest is het enige wat goed op de foto kon.

Bij het voeren is het wel duidelijk wie het meeste opeist. Er zitten er vier in het nest, maar deze twee zijn echt een stuk groter dan de andere twee.
Een beetje slijmen bij een van de ouders met het vleugeltje over de schouder heen. Of hij wil zeggen "ik ben toch lief, hé mam"

Na alle drukke werkzaamheden, met aanvliegen van nestmateriaal en voedsel moet er natuurlijk ook even aan de veren gedacht worden.

Dit was toch wel zo mooi om te zien. Takjes uit de boom trekken en dan toch je evenwicht weten te houden op de dunne takjes.

Evenwicht....ja, het gaat goed....

Even lief zijn voor elkaar....

Even het kroontje laten zien en poetsen aan de veren.

De begroeting van de ouders. Wat was dit lief om te zien, ze houden nog echt van elkaar.



Is dit kietelen of kroelen...


De Lepelaar is een witte vogel ongeveer ter grootte van een blauwe reiger of ooievaar. De lepelaar is onmiddellijk herkenbaar aan de aan het uiteinde spatelvormig verbrede snavel. Na een poos bijna uit Nederland verdwenen te zijn neemt hun aantal door beschermingsmaatregelen nu weer wat toe. Er zijn de laatste jaren ongeveer duizend broedparen per seizoen, vooral op de waddeneilanden (geen vossen), het Zwanenwater en langs de randmeren van het IJsselmeer zoals in het Naardermeer, Lepelaarsplassen, de Waverhoek, de Oostvaardersplassen, de Tienhovense plas en de Poolland' lepelaarspoelen ten noordoosten van Schagen in beheer bij Staatsbosbeheer. De lepelaar is overigens de nationale vogel van Nederland.

Nederland is het noordelijkste land in Europa waar lepelaars tot broeden komen, vooral in moerassen, rietkragen en andere slecht bereikbare plaatsen. Hun dieet bestaat uit kleine visjes, waaronder stekelbaarzen. Ze overwinteren normaal gesproken in Afrika.
In Spanje broedt de lepelaar overwegend van de grond in bomen en struiken. In Nederland broedt de lepelaar op de grond in het riet. Dit biedt de vos kansen met name in droge perioden.




Aanvliegen op het nest, dat er nooit ééntje uitvalt. Het wordt toch al behoorlijk vol in het nest. Eén van de ouders stond ook soms op het randje van het nest.

Even voor ons op de foto....dank jullie wel.

En even met één van de jongen...

En nu wil ik wel weer een beetje eten van je hebben Pa..

Zo groot ben ik al.

Ik hoop dat de blog niet te lang is geworden. Maar ik kon niet kiezen, hier kan ik zo van genieten ik hoop jullie ook.



Eet smakelijk - Laarzenpad

03-05-2011

Vandaag met Loes het Laarzenpad gelopen in Naarden. De bedoeling was om daar een paar ringslangen tegen te komen, maar helaas, geen slangen.

Tijdens het lopen zagen we wel deze kannibalen. Het vrouwtje Smaragdlibel wordt even opgegeten door de man Glassnijder.


We stonden hier in de schaduw en het was er nogal drassig, wij verstoorde ook een Knutten familie en we zaten nog geen 10 minuten later onder de bulten en we wisten niet hoe snel we daar weg moesten.

Gelukkig vloog hongerige kannibaal weg. Het was echt een gevecht voor ons, blijven we foto's maken met als gevolg onder de bulten en krabben of gaan we weg. We zijn bikkels, en zijn wel iets gewent het is voor ons dagelijkse korst in het voorjaar.

Het was een lekker hapje. En voor ons een prachtige fotomoment.
Foto's zijn gemaakt met de D700 met de 80-400mm